To już dzisiaj. 11 listopada. Zegar właśnie wybija szesnastą. Gasną wszystkie światła. Publiczność milknie. Serca zaczynają nam szybciej bić. Na scenę wchodzi chór. Dobiegają do nas dźwięki Mazurka Dąbrowskiego, Bogurodzicy oraz innych pieśni patriotycznych.

Zaczyna się prezentacja. Nasze koleżanki opowiadają o I wojnie światowej oraz o tym, jak Polska odzyskała niepodległość. Pora wchodzić na scenę. Po omacku przedzieramy się przez zasłonę ciemności. Gdy schola wykonuje Sznurki władzy, my już czekamy na swoich miejscach.

Koniec piosenki. Kurtyna się rozsuwa. Wszystkie światła i oczy są teraz skierowane na nas. Głęboki wdech. Drżenie rąk opanowane i…

…potok słów zaczyna sam wypływać z ust. W tym momencie cały stres ulatuje. Nie jesteśmy już zwykłymi uczniami gimnazjum i liceum, ale prawdziwymi szlachcicami opowiadającymi historię zniszczenia Troi będącą metaforą upadku Rzeczpospolitej.

Przez cały czas towarzyszą nam Aleksander i Kasandra, komentujący wydarzenia z perspektywy czasu, oraz schola wykonująca kolejne piosenki Jacka Kaczmarskiego, które stanowią komentarz do tego, co dzieje się dookoła.

Odgrywamy kolejne sceny. Wszystko idzie doskonale. Zresztą… po ponad miesiącu przygotowań nie może być inaczej.

Rozbrzmiewa ostatni utwór tego wieczoru. Kłaniamy się publiczności, która nagradza nas owacjami na stojąco. Widzimy uśmiechy na twarzach naszych pań reżyserek. Udało nam się sprostać ich oczekiwaniom. W tym momencie przelatują nam przed oczami długie godziny prób. Teraz wiemy, że się opłacały. Rozpiera nas ogromna satysfakcja. I radość. W końcu mało która osoba w naszym wieku ma szansę zrealizowania tak ambitnego scenariusza, w dodatku w prawdziwych strojach szlacheckich.

Nasze zadowolenie potęgują opinie, które słyszymy po zejściu ze sceny. Magia, nieprzeciętność, niesamowita atmosfera – to tylko niektóre ze słów dobiegających do naszych uszu. Tak. Znowu się udało. Jednak mamy nadzieję, że nasz triumf nie okaże się pułapką losu. 

Paulina Lasota, klasa IH